Nafna mín Einhversdóttir
Ég var eitthvað að "hanga" á netinu í gær, og þá meina ég virkilega hanga af því að ég var að skoða hinar og þessar bloggsíður hjá fólki sem ég þekki ekki neitt. Sem ég var að skoða síðu hjá einhverju ungmenninu (sem notaði einstaklega mikið af brosköllum í sínu ritmáli) þá rak ég augun í nafnið mitt, Hildur Edda, á hlekkjalistanum. Ég mátti til með að athuga hvort það væri verið að meina mína síðu, en svo var ekki, þetta var blogg einhverrar nöfnu minnar. Samkvæmt þjóðskrá á ég níu nöfnur, þeas það eru níu aðrar Hildar Eddur, en ég á enga alnöfnu. Ég veit ekki nánari deili á þessari umræddu nöfnu minni en þau að urlið hennar er blog.central.is/durda
Það finnst mér merkilegt. Mér hefur hingað til þótt skrýtið að níu aðrir foreldrar skyldu vera nógu bilaðir til þess að skýra dætur sínar hinni asnalegu samsetningu "Hildur Edda". Ekki það að nöfnin séu ekki í lagi hvort í sínu lagi, þau eru bara svo asnaleg saman. Þegar ég var 16 ára fór ég í hljóðláta uppreisn og kynnti mig alltaf sem Hildi Einarsdóttur og vildi að sem fæstir vissu millinafnið mitt. Það hefur nefnilega alltaf farið svo í taugarnar á mér að heyra fólk gjamma Hildur'da, með sérstakri áherslu á "dur", þannig að útkoman hefur verið Durda. Ég er reyndar hætt þessari uppreisn að mestu núna, en ég verð að viðurkenna að mikið óskaplega þykir mér merkilegt að uppgötva að ein af nöfnunum mínum skuli ekki einungis upplifa nafnasamsetninguna á sama hátt og ég, heldur beinlínis leggja áherslu á hina bjöguðu útkomu, eins og hún sé eitthvað töff!
Æ þið skiljið þetta örugglega ekki.
posted by Hildur at 10:29 AM

Ég er rebel
Já, ég þori að synda á móti straumnum og láta varnaðarorð áhyggjufullra fóstra sem vind um eyrun þjóta. Ég nefnilega er farin að stunda ljósabekki aftur eftir að minnsta kosti þriggja ára hlé. Jæja að vísu er ég núna bara búin að fara í einn tíma og ætla að láta kannski tvo eða þrjá í viðbót duga í bili, en engu að síður er ég hæstánægð með þessa ákvörðun mína. Ég VEIT að þetta getur verið hættulegt en þetta er þó varla eins hættulegt og spraytan er ógeðslegt. Sérstaklega af því að ég er með frekar dökka húð, hef bara einu sinni brunnið í sól og það lítillega, hef engar freknur og afar fáa fæðingabletti. Ég held að pabbi minn hafi endanlega sannfært mig um að ljósabekkjabrúkun væri málið þegar hann kom heim frá Kalíforníu um daginn lítandi út eins og Afríkumaður og spyrjandi mig í hæðni hvort ég hefði verið að velta mér upp úr hveiti.

Og satt best að segja var ég næstum búin að gleyma hvað sólbrúnka gerir mikið fyrir mig. Strax eftir fyrsta tíma verð ég miklu hraustlegri og sérstaklega líta fótleggirnir mínir betur út. Það er þó einn böggull sem fylgir skammrifi, og hann er sá að öll örin, sem ég hélt að væru horfin af húðinni minni, skerpast aftur. Ég er nefnilega með fleiri ör en margur annar. Ekki bara af því að ég hef frá barnsaldri verið klaufsk með eindæmum -þar sem ég hef aðallega verið að brjóta bein og svona-, enda bara með örfá ör eftir að hafa labbað á svalir og fengið gat á hausinn, dottið á vegg með leirkrús í hendinni, farið í aðgerð eftir hnébrot og fengið þriðja stigs brunasár eftir steiktan sykur svo dæmi séu tekin. Nei það er fyrst og fremst út af því að ég er orðin svo lifuð að ég hef stundað næturlífið stíft í um áratug og verið reglulegt fórnarlamb sígarettuglóða allan tíman -og vegna þess að ég er öll útklóruð hafandi alist upp með þremur systrum og fressketti. You do the math my friends!
posted by Hildur at 11:37 AM

Asnalegar djammsögur
Ég fór á tjúttið með jafnaðarmönnum um helgina. Ég ætlaði fyrst að vera "róleg" og drekka bara lítið en þegar ég kunngjörði þá fyrirætlan mína var mér samviskusamlega bent á að það gengi ekki. Svoleiðis bara gerðu ekki jafnaðarmenn og því hellti ég í mig sem aldrei fyrr. Þetta var að því sem ég best veit síðasta drykkjan mín í langan tíma, ég verð að fara að hætta þessari vitleysu. Bæði af því að ég er alltaf að reyna að vera heilsuhraust og líka af því að ég er orðin of gömul fyrir þetta. Og úr því að minnst er á aldur þá má geta þess að á Hressó, þar sem tjúttið átti sér stað, var meðalaldurinn örugglega svona 18 ára. Og seint um kvöldið var ég stödd á kvennasalerninu að bíða eftir að röðin kæmi að mér þegar drengur á fyrrgreindum aldri arkaði inn og kunngjörði: "Ég verð næstur". Ég svaraði því að hann yrði það ekki, ef hann vildi endilega fara á kvennaklósettið gæti hann að minnsta kosti beðið í röð eins og aðrir. Hann varð bara reiður og sagðist vera að drífa sig, svo virkaði hann líka ýkt hrokafullur án þess að hafa efni á því. Þetta var nefnilega einn af þessum einstaklingum sem hreinlega bar það með sér að vita ekkert í sinn haus -eða mér fannst hann líta þannig út-, og virtist jafnvel svo vitlaus að fatta ekki einu sinni hvað hann væri vitlaus. Ég varð pirruð við hann á móti og sagði að ég væri búin að segja "Nei" og hann yrði bara að sætta sig við það. Þá gafst hann upp og hreytti í mig uppnefni sem breytti afstöðu minni til hans. Hann nefnilega fnæsti: "kratatussa". Þá um leið gerði ég mér grein fyrir því að hann hlyti ekki eingöngu að vita hvað "krati" væri, heldur þá væri hann nógu pólitískt meðvitaður til að vita að ég væri slíkur og í þokkabót hafa skoðun á fyrirbærinu. Mig langaði dálítið til þess að skipta um skoðun og hleypa honum framfyrir mig í röðinni og segja við hann: "Þú ert ekki eins ógeðslega heimskur og þú lítur út fyrir að vera", en ég sagði ekkert og eiginlega sé eftir því.
posted by Hildur at 10:50 AM