Ég hef ekki enn fengið í pósti álagningarseðil frá Skattmanninum. Undanfarin ár hefur töluverð spenna verið í mér í kringum þessa seðla, en ekki núna. Ég er nefnilega búin að hringja upp í Valhöll og fá upplýsingarnar hjá innanbúðarmönnum. Þeir voru nefnilega svo elskulegir að skoða fyrir mig álagningaskrána mína. Að vísu samt bara utanfrá.
posted by Hildur at 5:34 PM

Þetta er svo merkilegt
Í gær sá ég ungan mann tilsýndar í vesturbæ Reykjavíkur. Um er að ræða ungan mann sem ég hef kannast við lengi og mér hefur alltaf verið illa við. Ég ætla reyndar ekki að segja hvaðan ég þekki hann eða nafngreina, það þætti mér óviðeigandi. Við höfum aldrei þekkst vel en það hefur alltaf andað köldu á milli okkar. Hann hefur sjálfssagt ágætis ástæður fyrir því að vera illa við mig, en ég veit vel af hverju mér hefur verið illa við hann. Við erum að tala um að gæinn hefur alla tíð verið snobbaður og hrokafullur án þess að efni standi til. Hann virðist algerlega gersneyddur öllum húmor, nema reyndar þegar til hans hefur sést hlæja illkvittnislega af óförum annarra og þeim sem eiga undir högg að sækja (ólíkt mér sem geri fyrst og fremst grín að stórkapítalistum á borð við jakkalakka, dragtakellingar, hnakka og hnakkamellur). Húmorsleysi er skelfilega óaðlaðandi einkenni. Þá bið ég frekar um trúða sem segja asnalega brandara og hneggja úr hlátri sjálfir -þeir hafa að minnsta kosti gaman að lífinu.
Allavegana. Engir kostir, sem ég tel æskilega, hafa hingað til virst prýða þennan unga mann sem ég sá tilsýndar í gær án þess að hann tæki eftir mér. En við það að sjá hann í gær breyttist viðhorf mitt í hans garð snarlega til hins betra.
Hann var nefnilega að klappa lítilli sætri kisu af mikilli alúð, og kisan horfði á hann með bros í augunum eins og þær gera þegar þær sjá sitt fólk. Kattavinir vita pottþétt um hvað ég er að tala.
En ég hugsaði: Kattavinur? Heyrðu hann er nú bara ágætis manneskja, þessi drengur!

Ég fyrirgef fólki ýmislegt ef það reynist eftir allt saman vera kattavinir. En kattavinir eru upp til hópa betra fólk en annað. Það hef ég alltaf sagt.
posted by Hildur at 2:11 PM

Stundum skil ég ekki af hverju maður er að leggja það á sig að vera með áskrift að Mogganum. Að vísu er þar jafnan ágætis úrval innsendra greina, en ritstjórnarstefnan er mér ekki að skapi. Æ þetta eru svona nöldursamir íhaldsmenn, þarna í ritstjórninni. Má ég frekar biðja um nöldursama vinstrimenn að hætti mínum? Ekki svo að skilja að ég sé á móti því að íhaldsmenn tjái sig. Eða jú.
posted by Hildur at 1:12 PM

Og hana nú!
Einu sinni þegar ég var í 4.bekk í Menntaskólanum var ég stödd í tölvufræðitíma á ísköldum janúarmorgni. Nú tala ég kannski eins og óernt gamalmenni en í þá daga, skal ég segja ykkur, átti ég til dæmis ekkert tölvupóstfang og kunni lítið sem ekkert á internetið. Ætli pabbi hafi ekki verið nýbúinn að henda þeirri tölvu sem hann hafði hvað mest notað við störf sín, og hafði einungis svartan skjá og stafirnir voru gulir. Nema hvað, ég sat þarna fyrir framan tölvuna í kjallara Cösu Nóvu og spurði tölvufræðikennarann áhyggjufull: "Frjósa ekki tölvurnar þegar það er svona kalt úti?"
Fyrst sló þögn yfir bekkinn en svo sprungu allir úr hlátri yfir vitleysisganginum í mér, og þessi athugasemd endaði í Faununni, bókinni frægu, þegar við útskrifuðumst úr 6.bekk. Ég held nú að fyrrum fellow MRingar séu ekki eins kokhraustir nú eins og áður þegar þeir sjá þetta. Í ljósi þessarar kenningar um hita sem drepur vefsíður, þá held ég að frostáhrifakenningin mín sé hreinlega ekkert galin!
posted by Hildur at 9:50 AM

Grundar-Helga
Þegar ég var barn sagði mamma mér stundum sögur af kvenskörungum á borð við þjóðsagnapersónuna Grundar-Helgu sem alltaf var svo dugleg. Ég held að flestar sögurnar sem hún sagði mér hafi verið uppspunnar, eins og til dæmis sagan um það hvað Grundar-Helga var alltaf dugleg að hlaupa út í búð fyrir foreldra sína og leggja á borðið. Ég mátti þá ekki vera minni manneskja sem kom foreldrum mínum vel á stundum, það er að segja alveg þangað til mig fór að gruna hver raunverulegur höfundur þeirra sagna var. En þessar sögur skemmtu mér meira heldur en blóði drifnar hetjusögur af víkingum sem hjuggu mann og annan, og því hefur það aldrei höfðað til mín að segja að "við" séum komin af hraustum víkingum. Enda erum "við" (hvort heldur sem um ræðir fjölskylduna mína eða Íslendinga almennt) upp til hópa komin upp af sauðaþjófum og hreppsómögum, sem voru sumir þó það siðaðir að þeir hjuggu ekki nágunga sína í spað í ölæði og/eða bræði.
En ég man sérstaklega eftir einu skipti þegar ég var svona sjö, átta ára, og ég hafði hlaupið á gaddavírsgirðingu og flækst í henni (ég veit, samhæfing milli augna minna og annarra líkamsparta hefur aldrei verið góð) og ég bar mig sérstaklega illa, sérstaklega þegar mamma tók sig til og sótthreinsaði stærstu sárin. Þá trúði hún mér fyrir því að ég væri komin í beinan kvenlegg af Grundar-Helgu og fleiri hraustum, og þess vegna værum við svo sterkar að við þyldum slíkan sáraþvott. Hátíðlega beit ég þá á jaxlinn á meðan á sótthreinsuninni stóð á sama hátt og ég ímyndaði mér að Grundar-Helga hefði alltaf gert þegar hún hafði hlaupið á gaddavíra.
Enn þann dag í dag koma Grundar-Helgutengslin sér vel, ekki síst þegar vaxstrimlum er beitt á húðina í háreyðingarskyni. Ég get rétt ímyndað mér að hún Helga af Grund hefði ekki látið smá hártætingar setja sig út af laginu heldur tekið þeim eins og hverju öðru hundsbiti sem undan svíður. -Með bros á vör.
Það geri ég líka
posted by Hildur at 3:21 PM